Porque aos nenos gústanlles as historias. Porque no fondo, cada vida é unha historia. E ao asomarse ás páxinas dun libro, os nenos asómanse á infinidade de historias da vida da xente.
Porque os nenos son curiosos como calquera de nós. E queren saber que pensan outras persoas, cómo se senten, como resolven os seus problemas, como se namoran, por que choran e rin, que soñan e cales son os seus pesadelos.
Porque os nenos non teñen tantos anos de experiencia. E os libros "préstanlles" a experiencia allea de quen viviron máis, para "lerse" nela.
Porque os nenos saben que, detrás dun conto, virán papá ou mamá a lerlles cada noite. E saben tamén que se quedarán á beira da cama e non se irán a atender os seus asuntos adultos nin apagarán a luz, polo menos, ata que ese conto termínese. E por iso sempre piden que lles conten outra e outra e outra vez
Porque un libro é como unha barca que conecta dúas beiras: día e noite, soño e vixilia, luz e sombra. E, nesa barca, os nenos deslízanse lentamente desde o mundo real cara ao mundo dos soños.
Por un sen número de razóns prácticas que aos nenos lle téñen sen coidado, pero que os maiores si lles importan. Por exemplo, os libros non se desbaratan en miles de piecillas plásticas que hai que recoller por toda a casa. Tampouco necesitan pilas, nin teñen complicados mecanismos, nin requiren manuais de instrucións para armar.
Porque non todos os nenos nin as nenas son iguais, e por iso hai libros tan distintos.
Hai sobre momias, dinosauros e reinos afastados, sobre monstros e sobre hadas, sobre a vida real e sobre a vida imaxinaria. Uns son para chorar e outros son para rirse, uns cantan e outros contan e outros son como museos: abertos acotío e durante todos os días da semana. Hai algúns para ler co tacto, coas orellas e cos dentes, e hai outros para ler coa imaxinación, co corazón, co asombro.
E porque hai moitos libros, e iso sabémolo os máis grandes, permanecen na memoria, moito tempo logo de terminadas as festas de aniversario. Porque a súa garantía non expira co tempo, senón todo o contrario. Porque o rumor das historias que lemos cando eramos pequenos quédase connosco, como unha música, como unha voz, como un encantamento... E ármanos por dentro e axúdanos a construír casas imaxinarias para refuxiarnos e pasar algunhas tempadas da vida, xogando ao reino do había unha vez, fai moitos pero muchísimos anos xogando ao reino da posibilidade, que non se acaba nunca.
